Hudeybiye anlaşmasından sonra Hz. Peygamber, umre için Mekke'ye gidince Halid'in daha önce Müslüman olan kardeşi Velid'e Halid'i sordu. Hz. Peygamber Halid gibi bir insanın müşriklerin içinde kalmasının şaşılacak bir durum olduğunu belirtti. Velid kardeşi Halid'e Peygamber (sav)'ın bu iltifatını bildiren bir mektup gönderdi. Bunun üzerine Hz. Halid Müslüman olmak için Mekke'den yola çıkınca, yolda Amr bin As ile karşılaştı ve birlikte Mekke'den Medine'ye gelip Müslüman oldular. [Ahmed bin Hanbel]Hz. Halid (ra)'nın doğum tarihi kesin olarak bilinmiyor. Mekke'nin şerefli ve itibarlı ailelerinden biri olan Mahzumoğulları'na mensuptu. Ordu komutanlığı Hz. Halid'in ailesinin bir imtiyazıydı. Uhud savaşında ve Hudeybiye sulhu esnasında Halid bin Velid, Kureyş ordusunun komutanlarından birisiydi.

Cihad meydanlarında fetihlerle geçen bir ömür

Uzza putu ayaklar altında

Yalancı peygamberlere karşı Halid görevlendiriliyor

Büyük komutan Halid bin Velid, görevden alınıyor

"O, Allah'ın kılıcıdır, bu kılıcı kınına sokmak doğru değildir"

Hem mücahid hem ilim erbabı

Allah Resulü, Halid'i övmüştür

Çağrı filminin unutulmaz sahnelerinden biri Hz.Halid ve Hz.Amr'ın Efendimiz (sav) gelerek müslamanlığı kabul kabul ettikleri an;

 Halid b. Velid şöyle anlatıyor: Allah bana hayrı irade ettiği zaman kalbime İslâm’ı attı. Aklım başıma geldi: Dedim ki, bütün bu savaşlarda Muhammed’in karşısında çarpıştım. Hangi savaşa girmişsem neticede faydasız bir işin peşinde olduğumu idrak ettim. Ve Muhammed mutlaka galib gelecektir, kanaâti de bende yerleşmiştir. Hz. Peygamber Hudeybiye’ye geldiğinde müşriklerden oluşan bir süvari birliğiyle beraber çıktık. Gassan denilen yerde Rasûlullah ile karşı karşıya geldik. Onun karşısında durduk. Ona taarruz etmek istedim. O, ashabına öğle namazını kıldırıyordu. Onlara hücum etmek istedik. Fakat kalbimize bu azim de gelmedi. Bu da hayırlı oldu. Peygamber bizim niyetimizi anlamış olacak ki ashabına ikindi namazını korku namazı olarak kıldırmıştı. Bu da bizim kalbimize ayrı bir etki yaptı. Ve dedim ki:

‘Herhalde Allah tarafından taarruz etmemize izin verilmedi’. O bizim yanımızdan uzaklaşarak üzerinde bulunduğumuz yolun sağ tarafına yöneldi. Kureyşlilerle Hudeybiye’de barış yapıp Kureyşliler de onu Kâbe’yi ziyaret etmekten menedince kendi kendime dedim ki,

“O halde ne kaldı Nereye gideyim Necaşi’ye mi gideyim Muhammed’e tabi olmuş arkadaşları onun yanında emin bir şekilde yayılıyorlardı. Herakl’e mi gideyim Dinimden çıkıp hristiyanlık veya yahudiliğe girmek durumunda kalırım. Arap olmayan bir milletin içinde duracağım, benimle beraber kalan aile efradımla evimde yaşayacağım”. Ben bu halde iken Hz. Peygamber hükme bağlanan umre için Mekke’ye geldi. Ben Mekke’den ayrıldım. Onun Mekke’ye girişini görmedim. Kardeşim Velid b. Velid onunla beraberdi. O da hükme bağlanan umreye gelmişti. Beni aramış, bulamayınca bana bir mektub bırakmıştı. Mektubta şöyle yazıyordu:

“Rahman ve rahim olan Allah’ın adıyla!

Bundan sonra, senin aklın olduğu halde İslâm’ı bir türlü anlamayışına hayret ediyorum. Bundan daha hayret verici bir şey görmedim. İslâm gibi bir dini senin gibi bir insan nasıl tanımaz. Allah’ın Rasûlü seni benden sordu:

“Halid nerede ” dedi. Ben de dedim ki:

“Allah onu getirir!” Hz. Peygamber bana dedi ki:

“Halid gibi bir insan nasıl İslâm’ı tanımaz Eğer bu çalışmasını, cihadını müslümanlarla beraber yapsaydı onun için daha hayırlı olurdu. Elbette onu başkasına takdim ederdik”. Ey kardeşim, öyleyse kaybettiğin şeyleri bâri bundan sonra kazanmaya gayret et”.

Halid diyor ki: “Kardeşimin mektubu elime geçtiği zaman Medine’ye gitmek için daha süratli davrandım ve İslâm’a olan rağbetim arttı. Rasûlullah’ın beni sorması hoşuma gitti. Rüyamda sanki dar ve kıtlık içinde olan bir memlekette idim. Orayı bırakır, yemyeşil ve geniş bir memlekete gittim. Medine’ye vardığımda dedim ki bunu Ebubekir’e sorayım. Ebubekir bana,

“Senin o çıkışın Allah’ın seni İslâm’a hidayet etmesidir. O sıkıntı ise şirktir”. Halid der ki:

“Hz. Peygamber’e gitmek kararını artık tamamen verdiğimde, benimle beraber arkadaş olarak peygambere kim gelecektir diye sordum. Saffan bin Ümeyye ile bir araya geldik. Ona:

‘Ey Eba Vehb! Bizim durumumuzu görmez misin Biz dişler gibiyiz, yani azız. Muhammed hem Araplara hem de Acemlere galib geldi. Eğer Muhammed’e gitsek de ona tabi olsak ne güzel olurdu Çünkü Muhammed’in şerefi bizim şerefimizdir’ dedim. O bu fikre şiddetle karşı çıkarak dedi ki:

‘Eğer benden başka bir kişi kalmasa dâhi ben Muhammed’e ebediyyen tâbi olmam!’ Böylece ondan ayrıldım. Kendi kendime dedim ki, bunun babası ve kardeşi Bedir’de öldürüldüğü için kin besliyor. İkrime b. Cehl’e rastladım. Ona da Saffan’a söylediklerimi dedim. O da Saffan’ın dediği gibi dedi. Ona dedim ki:

‘O halde benim böyle bir şeyi yapacağımı kimseye söyleme!’ ‘Söylemem’ dedi. Evime vardım, bineğimin hazırlanmasını emrettim. Bineğimle çıkınca Osman b. Talha’ya rastladım. İçimden dedim ki,

“Bu benim dostumdur, umduğumu ona söylesem olmaz mı acaba ” Sonra onun da atalarının öldürüldüğü hatırıma geldi. Söylemek istemedim. Sonra dedim ki:

“Bana ne olacaktır ki! Ben şu saatte çıkıp gidiyorum”. Ve ona durumun vardığı noktayı açtım:

“Biz deliğe tıkanmış bir tilki mesabesindeyiz. Eğer o deliğe bir kova su boşaltılırsa çıkacaktır”. Ve ona daha önceki arkadaşlara söylediklerimin benzerlerini söyledim. O süratle, tereddüd etmeksizin bana katıldı. Ona dedim ki:

“Ben bugün erken çıkıp gitmek istiyorum. Benim bineğim de Fecci Menahe denilen yerdedir”. Hz. Halid der ki:

“Benimle Osman b. Talha, Ye’cüc denilen yerde buluşmak üzere sözleştik. Eğer ben ondan önce gidersem onu bekleyecektim. O da benden önce giderse beni bekleyecekti. Biz sabahın erken saatlerinde yola koyulduk. Ye’cüc’de sabah olmadan önce birleştik. Böylece El Hide denilen yere varıncaya kadar gittik. Orada Amr b. As’ı gördük. Amr:

“Size merhabalar olsun” dedi. Biz de

“Sana da merhabalar olsun” dedik. Amr:

“Nereye gidiyorsunuz ” deyince,

“Peki sen nereye gidiyorsun Seni Mekke’den çıkaran şey nedir ”dedik. O:

“Sizi çıkartan nedir ” diye sordu. Dedik ki:

“Biz İslâm’a girecegiz, Muhammed’e tabi olacağız”. Amr da:

“İşte beni de buraya getiren budur” dedi. Böylece arkadaş olarak biz Medine’ye vardık. Zer Harra denilen yerde develerimizi çöktürdük, bağladık. Hz. Peygamber’e haberimiz ulaştı. Bizim gelişimiz onu gayet sevindirmişti. Ben elbisemin elverişli olanını giydim. Sonra Hz. Peygamber’e doğru gittik. Kardeşim beni karşıladı ve

“Süratle davran, acele et. Çünkü Allah’ın Rasûlü senin gelişini haber almış, bundan da sevinmiştir. O sizi beklemektedir” dedi. Süratle geldik. Hz. Peygamber’i gördüğümde yanına varıncaya kadar benim yüzüme tebessüm etti. Peygamberlik selâmıyla onu selâmladım. O da, güzel bir yüzle benim selâmımın karşılığını verdi. Dedim ki: “Ben şahidlik ederim ki Allah’tan başka ilah yoktur. Yine şahidlik ederim ki sen Allah’ın Rasûlü’sün”. Bunun üzerine Hz. Peygamber

“gel” dedi, sonra da buyurdular:

“Hamd o Allah’a olsun ki sana hidayet etti. Ben daha önce de senin akıllı olduğunu biliyordum. Aklının seni hayra yönelteceğini umuyordum”. Ben:

“Ey Allah’ın Rasûlü! O harp sahalarında hakkı inkâr etmek maksadıyla sana karşı savaştığımı gördün. Benim için Allah’a dua et. Benim günahlarımı bağışlasın”. Hz. Peygamber:

‘İslâm, daha öncekini siler, süpürür’ dedi. Dedim ki:

‘Ey Allah’ın Rasûlü! Bunun için senden teminat isterim’. O dedi ki:

‘Ey Allah’ım! Halid b. Velid nerede Allah’ın dininden insanları uzaklaştırmak, menetmek için süratle yürümüş ise hepsini onun için affet!’

Sonra Osman ve Amr, Rasûlullah’a geldiler. Allah’ın Peygamberine biat ettiler. Halid diyor ki:

“Bizim peygambere gelmemiz hicretin sekizinci senesinde ve Safer ayında idi. Andolsun Hz. Peygamber ben iman ettikten sonra baş gösteren önemli bir meselede kimseyi bana tercih etmezdi”[1]

--------------------------------------------------------------------------------

[1] Vakidi (Halid’den); Bidaye, IV/328 (İbn Asakir de benzer şekilde rivayet etmiştir). Kenzü’l-Ummal VII/30.

Muhammed Yusuf Kandehlevi, Hayatu’s-Sahabe, Akçağ Yayınları: 1/145-147.

Peygamber Efendimiz s.a.v. Tebük seferinden dönerlerken yolda Ashâb-ı Kirâm ile beraber bir yerde konakladılar. Hz. Hâlid bin Velid bir hacet için bir yere gitmişti. Dönüp geldiğinde Peygamber Efendimiz s.a.v. ordusuyla oradan ayrılmıştı. Hz. Hâlid onları ararken yolunu kaybetti, etrafı daha iyi görebilmek için yüksek bir dağın başına çıktı. Baktı ki dağın ardında çok büyük bir kalabalık toplanmış, ortalarında bir minber var. Hz. Hâlid r.a. aşağı inip onlardan kim olduklarını, ne için toplandıklarını sordu.

“Bu dağın mağarasında bir rahip yaşar. Senede bir gün çıkıp bizlere vaaz eder, sonra yine mağarasına girer. Bizler bir sene onun dediğine göre amel ederiz. Bugün çıkıp vaaz edeceği gündür, onun için toplandık.” dediler.

Rahip gelip minbere çıktı ve dedi ki:
“Bugün size vaaz etmeyeceğim! Çünkü içinizde Muhammed ümmetinden biri var! Ey kişi, biz senin kim olduğunu bilmeyiz ancak Tanrı bilir. Muhammed'i seversen ayağa kalk, seni göreyim!” dedi.

Hz. Hâlid r.a. “Bin canım olsa hepsi din yoluna ve Muhammed s.a.v. uğruna fedâ olsun!” deyip oturduğu yerden ayağa kalktı.

Ahâli üzerine hücum edince, rahip:
“Yerinize oturun, incitmeyin!” dedikten sonra:
“Sen Peygamber'in ulu ashâbından mısın? İlimden ne bilirsin?” diye sordu.
Hâlid dedi ki:
“Bana yetecek kadar bilirim.”

“Sana birkaç şey sorayım da cevap ver. Peygamberiniz dermiş ki Hak Teâlâ cennette ne yarattıysa onun benzerini dünyada da yaratmıştır. Ben buna inanmam. Cennette bir ağaç, vardır, ona Tûbâ derler; onun kökü havadadır. Cennette onun dallarının ulaşmadığı hiçbir yer yoktur, bunun dünyadaki benzeri nedir?”

“Onun benzeri güneştir; kendisi göktedir, gök ortasına geldiğinde bütün dağlara, ovalara, evlere, her yere ışığı ulaşır.”

“Güzel cevap verdin! Peygamberiniz cennette dört ırmak var; biri şarap, biri bal, biri süt, biri su; bunların hepsi de bir yerden çıkar, birbirine karışmadan akarlar dermiş. Bunun dünyadaki benzeri nedir?”

“Görmez misin Hak Teâlâ insanın bedeninde bir karış yerde dört türlü değişik su yaratmıştır; birbirine karışmadan çıkarlar. Onların biri kulak suyudur; acıdır, biri göz suyudur; tuzludur, biri burun suyudur kokar, biri ağız suyudur; tatlıdır.”

“Güzel cevap verdin. Yine sizin peygamberiniz dermiş ki cennette bir taht vardır, ne zaman bir veli ona çıkmak istese o alçalır, bindiğinde yine kalkar. Dünyada bunun benzeri nedir?”

“Onun benzeri devedir. Görmez misin deve bu kadar büyük olduğu halde küçük bir çocuk yularına yapışıp başını aşağı çekince çöker, üzerine binip yuları yukarı çekince kalkar.”

“Doğru cevap verdin! Peygamberiniz cennette yemek içmek var, küçük ve büyük abdest etmek yok demiş. Peki, bunun mislini söyleyebilir misin?”

“Ana rahmindeki çocuktur. Ana rahminde o canlıdır, beslenir, ama küçük ve büyük abdest yapmaz, yapsa anası helâk olur.”

Rahip bu cevabı da beğenip bir sual daha soracak oldu ama Hz. Halid;
“İnsaf eyle!” dedi, “Sen benden bu kadar mesele sordun, izin ver, bir mesele de ben sorayım! Cennetin anahtarı nedir, haber ver?” dedi.

"Îsâ aleyhisselâma imân etmektir."

“İsâ'nın Rabbi hakkı için sözün doğrusunu söyle!” diye ant verince, Rahip topluluğa dönüp dedi ki:

“Ey cemaat, biz bu kişiye ant verdiğimiz zaman bizden korkuyordu, yine de andına sâdık kaldı. Şimdi bu da bize ant verdi; bizden sözün doğrusunu istiyor, bizim bundan korkumuz da yoktur.”

"Şimdi mürüvvete yakışan bu zâta doğru cevap vermektir. Şimdi sizlerin de bana uymanızı istiyorum. Ey cemâat, bir yalandan bir gerçek söz evlâdır. Bizim kitaplarımızda yazan şudur ki, Cennetin anahtarı “La ilâhe illallâh Muhammedün Resûlüllah”tır. Yâni dünyâda her kim Kelime-i şehadet söylerse Cennete girer. Ey cemâat, siz şâhit olun, ben Muhammed dinine iman getirdim: Eşhedü enlâ ilâhe illallâh ve eşhedü enne Muhammeden abdühû ve resûlühû.”

O kavim bunu işitince hepsi îmâna geldi. O râhip, Hâlid bin Velid ile birlikte Peygamber Efendimiz'in s.a.v. huzuruna geldi, ona hizmet etmek şerefine erdi.

Humus'a doğru Şam'dan yola çıkıyoruz. Perde mânasına gelen Ğutâ mevkiinden geçiyoruz. Burası için de bizim Urfa için söylediklerimize benzer menkıbeler anlatılıyor: Hz. İbrahim burada Berze'de doğmuş. Kâsiyun dağında saklanmış, Ğutâ'da ateşe atılmış... Şimdi buralar sanayi ve yerleşim yerleri... Güzel villalar görünüyor...

Humus'ta doğrudan Hâlid bin Velid Câmii'ne gittik. Sultan II. Abdülhamit tarafından son hâle getirilen cami ve türbeden arkadaşlarımız mâneviyat yoğunluğu hissettiklerini ifade ettiler. Türbede "Allah'ın müşriklere karşı sıyrılıp çektiği kılınç, Halid bin Velid" yazısı var. Ayrıca cami avlusundaki mermer bir levha üzerinde Hz. Hâlid'in son döneminde söylediği şu meâldeki sözleri yazılı: "Cesedimde bir karış yara almadık yer kalmadı. Çok savaşlar gördüm. Ama şimdi burnumun üzerinde yatağımda ölüyorum!" Evet o koca yiğit, o Allah'ın kahraman kılıcı savaş meydanlarında şehit olmak istiyordu. Ama, belki de Cenab-ı Hak, o mübarek kılıcının savaş meydanlarında kırılmasını istemiyordu... Gerçek hikmetini sadece O bilir. Geçen Ramazan Bayramı'nda Suriye Devlet Başkanı Beşşar, namazını burada, Humus'taki bu camide kıldı ve Halid bin Velid'in sandukasının üzerindeki örtüyü kendi elleriyle değiştirdi. Mâlum Beşşar'ın eşi Sünnî ve Humuslu... Şu andaki Başbakan da eşinin dayısı...

Hz. Halid bin Velid’in son anları: Hz. Halid bin Velid, 21 (m. 642) yılında Humus’ta hastalandı. Yanında silah arkadaşları vardı. Vefât edeceği sırada kılıcını istedi. Kabzasını tutarak şefkatle okşadı.Sonra: “Nice kılıçlar elimde parçalandı. İşte bu benim ölümümü görecek olan son kılıcımdır. Beni en çok üzen, hayatı hep savaş meydanlarında geçip, yatak yüzü görmemiş olan bu Halid’in yatakta ölmesidir.




Resûlullah’ın hiçbir Eshâbı, rahat yatağında ölmedi. Ya savaş meydanlarında veya uzak beldelerde Din-i İslâmı yayarken garib olarak şehid oldu. Ah... Halid!... Şehid olamıyan Halid! Harb, benim etimi çiğneyemedi. Şehidlik mertebesi hariç elde etmediğim makam kalmadı. Vücûdumda bir karış yer yoktur ki, ya kılıç yarası, ya bir ok yarası veya bir mızrak yarası olmasın.Ömrü, Din-i İslâmı yaymak için savaşlarda at koşturan kimsenin sonu, böyle yatak üzerinde mi olacak? Ölümü, harb mO gece Muhacirlerden kurulu akıncı birliğinde baskın yapmak için sabahı zor etmiştik. Ah... Yermük harbi... Üç bin yiğitle, yüzbin küffara karşı zafer kazandığımız Mûte’yi bile unutturdun!..Meydanında, atımın üzerinde, düşmana Allah için kılıç sallarken şehid olarak beklerdim.” dedi. Sonra Yermük savaşını hatırlayarak: “Ah... Yermük günü... İnsan kanlarının vadide sel gibi aktığı Yermük!... Şiddetli bir kırağının olduğu gece, gökten boşanan yağmura karşı kalkanımın altında gecelediğimi unutamıyorum. Ey yakınlarım! Cihada sarılın. Bu topraklar ancak Cihad etmekle korunabilir. Yermûk, Rumlarla yaptığımız ilk büyük muharebedir. Bundan sonra, daha nice savaşlar birbirini takip edecektir. Sakın gaflete düşmeyin!... Şimdi, kendimi at kişnemeleri arasında, Allah Allah nidalarıyla insanlara dar gelen Yermûk Vâdisi'’de hissediyorum. Vallahi Rabbimden beni her gazâda diriltmesini ve o savaşın hakkını vermeyi isterim..."”dedi. Sonra “Vasiyetimi bildiriyorum, beni ayağa kaldırın..."deyince ayağa kaldırdılar. "Beni bırakınız, şimdiye kadar hep taşıdığım kılıcım artık beni taşısın” diyerek kılıcına dayandı: “Ölümü, savaştaymışım gibi ayakta karşılayacağım. Öldüğüm zaman atımı muharebede tehlikelere dalabilen bir yiğide veriniz. Atım ve kılıcımdan başka bir şeye sahip olmadan öleceğim. Mezarımı, bu kılıcımla kazınız. Kahramanlar kılıç şakırtısından zevk alır”, dedi ve yatağına düşüp kelime-i şehâdet getirerek vefât etti.

Onlar hakkında o kadar çok söylenecek şey var ki, hangisinden başlasak acaba? Efendimizin “ONLARIN HER BİRİ GÖK YÜZÜNDEKİ YILDIZLARDIR” dediği sahabe-i kiram, yüce dinimizin bize kadar ulaşmasındaki en temel şahsiyetlerdir. Efendimiz onların desteği ve inancıyla İslamiyeti yeryüzüne hakim kılmış, onlarla yaymıştır. Yine Efendimiz hakkındaki bir çok söz ve olay ve özelliği onlarla sayesinde öğreniyoruz. Bu serimizde işte bu GÖKYÜZÜ YILDIZLARINA yer vereceğiz ve başlangıcı da ALLAH’IN KILICI ünvanını taşıyan Halid Bin Velid (r.a) ile yapacağız:

Nihat HATİPOĞLU hoca Büyük Komutan Hz. Halid bin Velid'i Dosta Doğru programında anlatıyor;